Rođen je 1892. godine u Travniku. Studirao je slovensku književnosti i istoriju u Zagrebu, Beču i Krakovu. Doktorirao je u Gracu. Bio je pripadnik „Mlade Bosne“. Prelazi u Beograd i radi kao saradnik „Srspko-književnog glasnika“ i „Politike“. Potom je u diplomatskoj službi u Rimu, Parizu, Ženevi… Posle oslobođenja bio je predsednik Udruženja književnika Srbije, savezni poslanik. Dobitnik je Nobelove nagrade, nagrade Kolarčeve zadužbine, Komiteta za kulturu i umetnost FNRJ i drugih. Poliglota, evropski obrazovan čovek, duboko uronjen u bosanski zavičaj. U ranoj mladosti je u znaku lirike, slede „Znakovi pored puta“, „Put Alije Đerleza“, označavajući početak pripovedačke faze. Treća faza je u znaku romana; „Na Drini ćuprija“, „Travnička hronika“, „Prokleta avlija“ i „Gospođica“, koji čine sam vrh srpskog romana. „Na Drini ćuprija“ ima privid tradicionalističke hronike, vreme o kome pripoveda obuhvata četiri veka. „Travnička hronika“ je napisana na osnovu proučene građe i prati događaje na ravni pojedinačnih sudbina pripadnika četiri različite vere. „Gospođica“ je roman evropskog karaktera, a „Prokleta Avlija“ je vrhunac Andrićeve pripovedačke umetnosti. Ivo Andrić je prvi naš dobitnik Nobelove nagrade, 1961. godine, za celokupno književno delo. U Beogradu je osnovana Zadužbina Ive Andrića; prva i najvažnija odredba piščeve oporuke bila je da se njegova zaostavština sačuva kao celina i da se, kao legat odnosno, zadužbina, nameni za opšte kulturne i humanitarne potrebe. Na osnovu piščeve testamentarne volje, svake godine dodeljuje se Andrićeva nagrada za priču ili zbirku priča napisanu na srpskom jeziku. Umro je 13. marta 1975. godine u Beogradu, a sahranjen je na Novom groblju u Aleji zaslužnih građana.